Yine pazar günü,
Sessizlik ne kadar yakın,
Ağır düşünceler içinde 
boğuluyorum,
Çünkü seninle olamıyorum.
Aramızdaki bu mesafe,
Aşılmaz bir duvar gibi,
Beni aşağıya çekiyor,
Bizim için yapabileceğim 
bir şey yok.

Keşke birkaç adım atsak,
Yolun ortasında buluşsak,
Umut karanlığı dağıtır,
Ve iyileşme başlayabilir.
Keşke ellerimizi uzatsak,
Bu acı geçip gitse,
Yeni bir zaman bizi bulsa,
Ve sevginin güzelliği kazansa.

Ne kadar uzağız birbirimizden,
Ve nice hikâyeler duyuyoruz,
Merhametli bir Tanrı’dan,
Ezelden beri aranan.
Ama hepimizi saran aynı ruhu 
hissediyorsak,
Nasıl olur da nefrete düşeriz?
Cevap aslında çok yakın,
Kalbimizin içinde saklı.

Keşke birkaç adım atsak,
Yolun ortasında buluşsak,
Umut karanlığı dağıtır,
Ve iyileşme başlayabilir.
Keşke ellerimizi uzatsak,
Bu acı geçip gitse,
Yeni bir zaman bizi bulsa,
Ve sevginin gücü kazansa.


Biliyorum, çok zor,
Affetmeyi dilemek,
Ve neye ihtiyacımız var, söylemek.
Neden bu kadar merhametsiziz?
Her söz yanlış geliyor,
Oysa gerçeğin birçok yüzü var.
Neden bu kadar merhametsiziz?
Acı tartışmalarda kaybolmuşuz,
Ne zaman hazır olacağız buna?


Bu adımları atabiliriz,
Yolun ortasında buluşabiliriz,
Umut karanlığı dağıtır,
Ve iyileşme başlayacak.
Şimdi ellerimizi uzatıyoruz,
Bu acı geçsin diye,
Yeni bir zaman bizi bulsun,
Ve sevginin güzelliği kazansın.

Bu adımları atabiliriz,
Yolun ortasında buluşabiliriz,
Umut karanlığı dağıtır,
Ve iyileşme başlayacak.
Şimdi ellerimizi uzatıyoruz,
Bu acı geçsin diye,
Yeni bir zaman bizi bulsun,
Ve sevginin güzelliği kazansın.